Leukoplakia – jak rozpoznać chorobę?
Leukoplakia (rogowacenie białe) to zmiana przedrakowa, występująca w obrębie błony śluzowej jamy ustnej. Można ją rozpoznać po obecności białych smug oraz plam, które, w wyniku nieprawidłowego rogowacenia nabłonka, pojawiają się na powierzchni błony śluzowej. Chociaż zmiany nie są bolesne, najbardziej niebezpieczna forma rogowacenia – erytroleukoplakia – jest w istocie przedinwazyjną formą raka jamy ustnej. Z tego powodu osoby, które zauważyły u siebie tego typu zmiany, powinny zachować szczególną czujność oraz skonsultować się z lekarzem.
Skąd się bierze leukoplakia? Najpopularniejsze podłoża
W przypadku tej choroby trudno wskazać jedną, bezpośrednią przyczynę. Na leukoplakię narażeni są w szczególności palacze i osoby przewlekle używające tytoniu oraz alkoholu. Na rozwój schorzenia może wpływać również nawyk przygryzania policzków, a także zakażenie grzybiczne albo infekcja wirusowa pod postacią brodawczaka ludzkiego – innymi słowy, leukoplakię wywołuje długotrwałe podrażnienie błony śluzowej. Oprócz wymienionych wyżej czynników, za leukoplakię mogą być odpowiedzialne czynniki genetyczne, niedobór witaminy A bądź żelaza.
Leukoplakia a inne schorzenia
Ze względu na niejednoznaczne objawy leukoplakię łatwo jest pomylić z innymi, często niegroźnymi schorzeniami. Wspomniane już przygryzanie policzków, choć samo w sobie nie jest objawem rogowacenia białego, może jednak wywoływać podobne symptomy. Przebarwienia w obrębie jamy ustnej powstają zazwyczaj w wyniku uszkodzeń mechanicznych błony śluzowej. Także spożywanie ostrych potraw prowadzi do pojawiania się białych plam na policzkach, języku lub podniebieniu. Jeżeli te przebarwienia znikają naturalnie, nie stanowią objawów leukoplakii.
Innym schorzeniem, które można pomylić z objawami leukoplakii, jest białe znamię gąbczaste – rzadka, przekazywana dziedzicznie choroba, wywołująca jasne zwyrodnienie w obszarze jamy ustnej. Kolejnym symptomem o podobnym wyglądzie do leukoplakii jest tzw. linea alba – biała linia widoczna na wysokości styku górnych i dolnych zębów, która powstaje podczas kompulsywnego zaciskania oraz zgrzytania zębami (bruksizm). Leukoplakię można także pomylić z nieprzyjemnymi schorzeniami, takimi jak leukodema, liszaj płaski czy grzybica jamy ustnej.
Zobacz także: Angina ropna – objawy, skuteczne sposoby leczenia
Leukoplakia leczenie
Pierwszym etapem leczenia leukoplakii jest trafna identyfikacja schorzenia. Ze względu na opisane powyżej symptomy, należy uważnie obserwować zmiany wewnątrz jamy ustnej, aby uniknąć niepotrzebnego zdenerwowania. W przypadku, gdy białe przebarwienia znikają samoistnie, nie mamy powodów do obaw. Jednakże w przypadku zaobserwowania u siebie uporczywych zmian na powierzchni błony śluzowej, należy skonsultować się ze specjalistą, aby ustalić ich prawdziwą przyczynę.
Drugą fazą leczenia jest ustalenie przyczyny powstawania zmian w obrębie jamy ustnej. Trafne ustalenie rodzaju leukoplakii jest kluczem do udanej kuracji, a także pozwala z wyprzedzeniem rozpoznać potencjalne zmiany nowotworowe. W zależności od przyczyny leczenie może obejmować eliminację podłoża wywołującego rogowacenie lub operację chirurgiczną. W pierwszym przypadku pacjent eliminuje przyczyny leukoplakii – nawyki żywieniowe, infekcje wirusowe itp. – co może doprowadzić do samoistnego zniknięcia schorzenia. Jeżeli zmiany mają inne podłoże lub nie ustępują w ciągu 2 bądź 3 miesięcy zachodzi potrzeba operacji chirurgicznej. Zrogowacenia są usuwane poprzez wycięcie skalpelem lub eliminację z pomocą wiązki laserowej.