Występowanie ropy na migdałach ma zwykle związek z nieleczoną lub nieprawidłowo leczoną anginą wywoływanej przez paciorkowce. Chorobę wywoływać może także ostry stan zapalny migdałków powodowany przez gronkowce złociste. Źródłem problemów mogą być także zmiany w obrębie gruczołów ślinowych.
Jakie są przyczyny występowania ropy na migdałach?
Ropa na migdałach pojawia się na skutek zakażeń wywoływanych przez drobnoustroje, w tym paciorkowce. Bakterie te wywołują ropne zapalenie gardła rozprzestrzeniające się drogą kropelkową. Zakażeniu sprzyja brak odpowiedniej higieny, w tym brak mycia rąk. Stany zapalne mogą być również wywoływane przez gronkowce. Dość popularna jest w tym wypadku infekcja powodowana przez gronkowce złociste, które powodują zapalenie płuc, sepsę lub zakażenia skóry. Poza tym, ropę na migdałkach mogą powodować również pałeczki bytujące naturalnie w błonie śluzowej górnego odcinka dróg oddechowych. Zmiany chorobowe mogą mieć także związek z mononukleoza zakaźna, czyli chorobą wywołaną przez wirusa Epsteina i Barra. Ropień okołomigdałkowy może być również skutkiem nieleczonej próchnicy, a także konsekwencją rozwoju chorób zębów i dziąseł.
Jakie są typowe objawy ropnego migdała?
Ropne migdały dają objawy zbliżone do tych, które pojawiają się w przypadku anginy. Pacjenci uskarżają się na silny ból gardła, a ma błonie śluzowej pojawia się owrzodzenie. Poza tym, występować może również:
- dysfagia, czyli zaburzenia połykania pokarmu i trudności związane z przechodzeniem pokarmu wzdłuż układu pokarmowego,
- gorączka, czyli temperatura ciała przekraczająca 38 stopni Celsjusza. Stanowi ona reakcję obronną organizmu na negatywne oddziaływanie bakterii, wirusów i pasożytów,
- ślinotok polegający na nadmiernym wydzielaniu śliny. Ślinotok może powodować duży apetyt, stany zapalne gardła, refluks żołądkowo-przełykowy oraz zmiany nowotworowe,
- szczękościsk będący mimowolnym skurczem mięśni stawu skroniowo-żuchwowego. Szczękościsk powoduje problemy z mówieniem, jedzeniem i myciem zębów. Poza tym, może on wywoływać zapalenie stawu skroniowo-żuchwowego i problemy neurologiczne,
- halitoza, czyli nieprzyjemny zapach z ust,
- mowa gardłowa,
- uczucie rozbicia i zmęczenia,
- obrzęk języka i języczka.
Wraz z rozwojem choroby pojawiają się nasilone problemy z mówieniem i połykaniem. Pacjent mówi nosowo, a jego barwa głosu zmienia się. Pojawiać się może silny ból, a gdy ropień osiągnie duży rozmiar występować mogą do problemów z oddychaniem. Warto pamiętać o tym, ze objawy choroby nie zawsze są specyficznie, a więc mogą być łatwo mylone z innymi jednostkami chorobowymi.
Jakie może być skutki braku odpowiedniego leczenia?
Brak odpowiednich działań leczniczych może prowadzić do występowania wielu niepożądanych zmian, w tym miedzy innymi ropni zębów, ropowicy przestrzeni przygardłowej lub szyi, ropnego zapalenia ślinianki przyusznej, zakrzepowego zapalenia zatoki jamistej, zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, a także do zakrzepowego zapalenia żył szyjnych.
Jak diagnozuje się ropnie okołomigdałkowe?
W ramach diagnostyki zmian ropnych w rejonie migdałków wykonuje się badanie fizykalne oraz przeprowadza wywiad medyczny. Działania te mają na celu określenie przyczyn problemów oraz odróżnienie ropnia od zmian pojawiających się w przebiegu anginy ropnej czy mononukleozy zakaźnej. W ramach poszerzonej diagnostyki wykorzystywać można ultrasonografię, która jest skuteczną metodą diagnostyki obrazowej oraz tomografię komputerową opierającą się na promieniowaniu rentgenowskim. Poza tym, możliwe jest wykonanie posiewu z wykorzystaniem płynu pobranego ze zmiany chorobowej przez laryngologa.
Jakie leczenie można wdrażać?
Wszelkie zmiany, w tym nacieki pojawiające się w gardle powinny podlegać leczeniu. Brak podjęcia odpowiednich działań może bowiem prowadzić do rozwoju poważnych powikłań. W przypadku występowania ropni wskazane jest ich nacinanie i usuwanie zalegającej ropy. W przypadku wszystkich zmian ropnych dodatkowym elementem uzupełniającym leczenie jest antybiotykoterapia, która polega na podawaniu specyficznych leków. Pacjenci mogą otrzymywać między innymi penicylinę, która zatrzymując tworzenie się ścian bakteryjnych uniemożliwia ich rozwój. Penicylina może być stosowana w przypadku leczenia pleśni, gronkowców i paciorkowców. Należy pamiętać o tym, że penicylina nie może być stosowana przez osoby uczulone na ten antybiotyk, a także osoby z niewydolnością serca i nerek oraz przez pacjentów stosujących leki moczopędne. W ramach leczenia mogą być także inne antybiotyki, w tym klindamacyna wykazująca działanie bakteriobójcze i bakteriostatyczne. Pacjenci mogą także otrzymywać leki sterydowe stosowane przeciwzapalnie do leczenia astmy, zapalenia mięśni, toczenia rumieniowatego oraz alergii o bardzo ciężkim przebiegu.
Czy możliwe jest usuwanie migdałków?
W przypadku, w którym zmiany ropne i ropnie pojawiają się dość często wskazane jest stosowanie maści bakteriobójczej. Wskazane jest także dbanie o odpowiednią higienę jamy ustnej oraz przestrzeganie zasad dotyczących zdrowej diety. Poza tym, pacjenci powinni dbać o odpowiednie nawodnienie organizmu. W ramach działania chirurgicznego możliwe jest usuwanie migdałków podniebiennych, zwłaszcza w sytuacji, w której utrudniają one swobodne oddychanie, mówienie i przełykanie, a także powodują bezdech senny.