Do zaburzeń głosu może dojść na skutek wielu różnych czynników. Dysfonia może objawiać się zmianą barw czy poziomu głośności głosu. Może nawet dojść do zaniku czy wręcz utraty głosu i niemożności wypowiedzenia jakiegokolwiek słowa. Bardzo częstą przyczyną problemów z głosem są infekcje i nadwyrężenie strun głosowych. Co może być powodem dysfonii i jak się objawia ta dolegliwość?
Czym objawia się dysfonia?
Dysfonia jest dolegliwością związaną z zaburzeniami głosu, które mogą manifestować się różnymi symptomami. Może objawiać się ona zmienionym głosem, bólem krtani, suchością błony śluzowej gardła i krtani, osłabioną siłą głosu, potrzebą częstego wydychania powietrza podczas mówienia, niemożnością długotrwałego mówienia, zaburzona barwą głosu, chrypką, zaczerwienieniem skóry i zwiększonym poceniem się oraz utratą dźwięczności głosu.
Przyczyny zaniku i utraty głosu
W przypadku dysfonii typu organicznego przyczyną zaniku/utraty głosu mogą być zapalenie krtani i różnego rodzaju schorzenia tego narządu, wady wrodzone, stany pourazowe, niektóre nowotwory, guzki głosowe, polipy czy obrzęki. Do dystrofii organicznej może dojść także na skutek operacji czy radioterapii. Z kolei dystrofia czynnościowa dotyczy pracy mięśni krtani. Przyczyną jej powstania mogą być nieprawidłowa emisja głosu, zaburzenia hormonalne, skutki uboczne stosowania niektórych leków, choroby o podłożu metabolicznym i zaburzenia elektrolitowe. W wyniku wzmożonego napięcia mięśni podczas fonacji może wystąpić dysfonia hiperfunkcyjna. Z problemem ten najczęściej borykają się osoby pracujące na co dzień głosem i nadużywające. Natomiast w przypadku obniżenia napięcia mięśni podczas fonacji zachodzi dysfonia hipofunkcyjna, a dolegliwość ta towarzyszy głównie osobom zmagającym się z anemią, niedoborami i schorzeniami o podłożu endokrynologicznym.
Wyróżnia się także dysfonię psychogenną, którą obserwuje się u osób znajdujących się w przedziale wiekowym od powyżej 40 i poniżej 60 roku życia. Najczęściej dolegliwość ta dotyka kobiet zmagającym się z chronicznym stresem, z zaburzeniami osobowości i niestabilnością emocjonalną. Jest także afonia czynnościowa, czyli całkowita utrata głosu. Przyczyną bezgłosu mogą być stres emocjonalny, zaburzenia lękowe, depresja czy zaburzenia osobowości.
Zanik głosu/dysfonia – jak leczyć?
W przypadku wystąpienia dystrofii należy ograniczyć wysiłki głosowe. Jeśli mamy do czynienia z dystrofią organiczną, to sięga się po leczenie przyczynowe. Z kolei przy dysfonii czynnościowej leczenie opiera się głównie na rehabilitacji głosu. Bardzo pomocne jest oddychanie przeponowe i właściwe wykorzystanie rezonatorów podczas mówienia. Znaczenie ma również prawidłowa postawa ciała. Rehabilitacja głosowa jest najczęściej długotrwała, a pacjent wiele z zaleconych mu ćwiczeń może wykonywać w domu. Stosuje się także leczenie farmakologiczne, sięgając po preparaty witaminowe, pochodne adenozyny i glikokortykosteroidy. Niekiedy potrzebne są także leki o działaniu uspokajającym i metody fizykalne w postaci jonoforezy czy diatermii.